Λόγια Πνεύματος Ελληνικού Και Τα Γίδια

«Πραγματικά, δε θέλεις να το δεις.»

Τα λόγια της Ντίνας ήταν προειδοποιητικά. Αυτό που εννοούσε ήταν: «Η Ομορφιά έχει πληγωθεί. Πάλι θα κλαις.»

Η περιέργεια δε με σκότωσε, αλλά μου άφησε μια πικρή γεύση. Αυτή η ελληνική νησίδα, λιγοσύχναστη μέχρι πριν κάποια χρόνια, έχανε γοργά στοιχεία από το παραδοσιακό πνεύμα της. Έχανε την αίσθηση του μέτρου. Ήταν μια αρχιτεκτονική λεπτομέρεια που μας το φανέρωσε τόσο βάναυσα εκείνο το πρωί. Ένας που δεν ήταν Έλληνας θα έπρεπε να έχει πολύ καλή αντίληψη για να αισθανθεί την παραφωνία σ’ εκείνη την όαση, την τόσο σπάνια στα νησιά των Κυκλάδων, έτσι ανεμοδαρμένα, ηλιοκαμένα, πετρώδη, ακόμη και ηφαιστειώδη όπως είναι.

Εκ πρώτης όψεως δεν ήταν άσχημο. Η καστανή Ιταλίδα και ο ψηλός ξερακιανός φίλος της που φάνηκαν να κατηφορίζουν απ’ το χωριό χαμογέλασαν, μαγεμένοι από το θαύμα μια πηγής με πλατάνια, με νεροσυρμές που πότιζαν μποστάνια, με χτιστό πεζούλι για να κάνει μια παύση ο διαβάτης – πάνω στα ξερονήσια!

Η Άλις δεν το έπιασε αμέσως. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στη Δονούσα.

«Έχεις παρατηρήσει πώς είναι διαμορφωμένες οι πλαγιές του νησιού με αναβαθμίδες;» τη βοήθησα.

Αυτές οι αναβαθμίδες κρατάν το χώμα απ’ το να κυλήσει στη θάλασσα και σχηματίζουν μικρά χωράφια, απ’ όπου έτρωγαν κάποτε οι ντόπιοι. Η τεχνική χτισίματος λέγεται «ξερολιθιά» και συνίσταται στο να συναρμόζεις πέτρες και πλάκες χωρίς τη χρήση συνδετικού υλικού. Είναι μία αρκετά γερή κατασκευή και μπορείς ακόμα να τη δεις σε τοιχάκια, μαντριά και, πιο σπάνια, σε αιωνόβια σπίτια που στέκουν ξεμοναχιασμένα κάτω από τους αέρηδες του Αιγαίου.

Η Άλις τα είχε δει όλα αυτά.

«Βλέπεις πώς έχουν κάνει τώρα τον τοίχο και το πεζούλι; Με κανονικά ορθογώνιες πέτρες χτισμένες με κονίαμα, ευθείες γραμμές κι αιχμηρές γωνίες ‘ τυπική βουνίσια κατασκευή. Πού είναι οι απαλές καμπύλες του αρχιπελάγους, η αστραφτερή λευκάδα του ασβέστη, πού η απλότητα από χέρια νησιωτών μαθημένων στα λιτά μέσα που προσφέρει το περιβάλλον τους; Πού πήγε η ψυχή του τόπου;»

Έδειξα ψηλά.

«Κι όσο γι’ αυτό το έκτρωμα…»

Σα να ήθελαν να κάνουν πιο παραστατικό το επιχείρημά μου, κυπριά αχολόγησαν κι ένα κοπάδι κατσίκια παρέλασε θριαμβικά κάτω από τη νεοανεγερμένη πέτρινη αψίδα, για να πάει να ποτιστεί στη στέρνα.

Το γέλιο της Άλις καμπάνισε στο μικρό πλάτωμα ΄ οι Ιταλοί γύρισαν, ξαφνιασμένοι, διασκεδάζοντας ΄ τα κατσίκια βούτηξαν το απαλό μουσούδι τους στο νερό.

-----------------------------------> > 

Πατήστε το σύνδεσμο για να δείτε την πηγή στο Μερσήνι όπως είναι σήμερα.

Από το εξαρετικό ιστολόγιο Σημάδια του Αιγαίου που γράφει ο Γιώργος Πίττας.

Διαβάστε περισσότερα για τη Δονούσα.

.

.